ด้วยความรักที่มีต่อลูก ๆ

ทำให้คุณพ่อคุณแม่หลาย ๆ บ้านคอยระมัดระวังเรื่องต่างๆ รอบตัวเขา หลายครั้งที่เราเองเคยผ่านประสบการณ์ต่างๆมาก่อน ทำให้รู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี อะไรที่ควร ต้องทำแบบไหน รวมถึงอะไรที่ควรระวัง และเพราะว่าเรารักลูกๆมากจริงๆ จึงไม่อยากให้เขาต้องพบเจอกับเรื่องราวความผิดพลาดต่างๆ

ทำให้คุณพ่อคุณแม่คอยห้าม คอยช่วยเหลือ รวมไปถึงการลงมือทำให้ลูกๆเลย ซึ่งพฤติกรรมการช่วยเหลือ หรือลงมือทำให้ลูก ๆ นั้น ไม่ใช่สิ่งไม่ดีนะคะ แต่สิ่งนั้นอาจจะทำให้เขาขาดประสบการณ์ตรงจากเรื่องนั้น บางครั้งอาจจะไปกระทบกับการพัฒนาการคิดแก้ไขปัญหา และการกล้าตัดสินใจของเขาค่ะ

เมื่อได้รับการช่วยเหลือ หรือมีคนคิด ตัดสินใจให้บ่อยครั้ง ลูก ๆ จะเรียนรู้ว่าเมื่อเขาเจอเรื่องที่เริ่มยาก หรืออุปสรรค เขาอาจไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นด้วยตัวเอง เด็กบางคนมักจะวิ่งเข้ามาเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อคุณแม่ โดยที่ตัวเองยังไม่ทันได้เริ่มคิดหาวิธีด้วยตัวเองด้วยซ้ำไป ดังนั้น สิ่งที่คุณพ่อคุณแม่จะสามารถช่วยเหลือลูก ๆ ได้ดีที่สุดคือ การเปลี่ยนตัวเองมาเป็นคุณครูแนะแนวประจำตัวลูก ๆ ค่ะ

แน่นอนว่าลูก ๆ โดยเฉพาะเด็กเล็ก ๆ เขาไม่มีประสบการณ์ ในชีวิตมากมายนัก สิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ควรจะเริ่มทำคือการแชร์ประสบการณ์ให้กับเขา บางครั้งเราสามารถสาธิตวิธีการบางอย่างให้เขาดู และให้เขาได้ฝึกฝน ลองทำด้วยตัวเอง เขาจะเริ่มเห็น และเข้าใจกระบวนการของเรื่องต่าง ๆ ได้ดีขึ้น เมื่อเขาได้เรียนรู้ หรือเข้าใจแล้ว ก็จะสามารถนำสิ่งที่ได้เรียนรู้โดยตรงด้วยตัวเองไปประยุกต์ใช้ได้กับเรื่องอื่น ๆ ต่อไป

ตัวอย่างหนึ่งที่เคยเจอ

คุณแม่สอนให้น้องล้างจานด้วยตัวเอง (น้องเป็นเด็ก 8 ขวบค่ะ) เมื่อทานอาหารเสร็จ คุณแม่จะให้น้องล้างจานเองเสมอ สิ่งที่คุณแม่ท่านนี้ทำคือ ไม่ไปยืนควบคุมนะคะ ปล่อยให้เขาได้ทำด้วยตัวเขาเอง เรียกว่าเชื่อใจ และเมื่อน้องล้างเสร็จ คุณแม่ค่อยแอบมาตรวจสอบความเรียบร้อยทีหลัง ส่วนตัวแล้วคิดว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมาก เพราะน้องได้พื้นที่ ได้ความเชื่อใจในการทำสิ่งต่าง ๆ รวมไปถึงได้ฝึกเรื่องความรับผิดชอบด้วยค่ะ ยิ่งถ้าคุณพ่อคุณแม่ชมเชยน้อง ก็จะทำให้เด็ก ๆ อยากที่จะทำสิ่งนั้นต่อ ๆ ไป (ตอนเด็กๆ เคยถูกชมเรื่องล้างจานเหมือนกันค่ะ เลยล้างโชว์คุณแม่ทุกวันเลย)

สิ่งสำคัญคืออย่าไปกลัวว่าลูกจะต้องเลอะเทอะ หรือลำบากนะคะ คุณพ่อคุณแม่ต้องอดทน และใจเย็น เพราะหลายบ้านเมื่อเห็นลูก ๆ ทำแล้วไม่ถูกใจ ไม่ทันใจ รู้สึกว่าลูกช้า ตัวเองทำให้เองน่าจะรวดเร็วกว่า แต่สุดท้ายแล้วลูกเราก็ไม่ได้เกิดการเรียนรู้ในสิ่งนั้นอย่างแท้จริง อย่าลืมนะคะว่า เราไม่สามารถที่จะอยู่ช่วยเขาได้ตลอดเวลา ดังนั้นเราควรปลูกฝังให้เขาสามารถที่จะช่วยเหลือ และยืนหยัดได้ด้วยตัวเขาเองค่ะ

โดยพี่ตุ๊ก พัชรี นิลประทีป นักวิเคราะห์ศักยภาพ P-PAC

บทความอื่นๆ Click link